Rupieciarnia Odina.

O ile mecenasi sztuki należeli do osób o kiepskiej wytrzymałości w kwestiach obchodzenia się z czymkolwiek, co nie było mieszanką farb na płótnie, ewentualnie nie było zbudowane ze starych puszek i nazwane "Niepewność Bytu", to w mieście był przynajmniej jeden osobnik, którego zachowanie Odina nie zrażało. Swoją drogą wyżej wspomniany szedł właśnie przez ulicę za nic mając oburzony klakson wściekłej matki (która miała wystarczająco dużo roboty z panowaniem nad swoim rozwrzeszczanym na tylnym siedzeniu dzieckiem, by przejmować się przypadkowym przechodniem płci nieznanej, a niech go szlag trafi, jeśli to kobieta, bo ten płaszcz był zdecydowanie markowy). Anioł był w tej chwili bardziej zainteresowany tym, co aktualnie porabia głodujący da Vinci i czy przypadkiem nie przeszkodzi mu w pracy. W końcu byli "przyjaciółmi", jak to określały miejskie normy społeczne osoby, które spotkały się więcej niż jeden raz i z obu konfrontacji wyszły ze wszystkimi kończynami, a nie mógłby sobie wybaczyć, gdyby przerwał tok myślowy hybrydy, który niechybnie sprowadziłby na ten padół łez kolejny, całkiem niezły obraz.
Chociaż, szczerze mówiąc - nic by nie poprawiłoby mu humoru jak frustracja chłopaka. A te obrazy... Widywał w swoim życiu lepsze. Ale o tym ani słowa, w końcu trzeba trzymać pozory i świecić przykładem, jak na boskiego posłannika przystało.
Virida z radosnych wizualizacji kolejnych poziomów Odinowej frustracji oderwał nie widok znajomych drzwi, jak nakazywałyby zasady filmów i "och mój, jak ja się tutaj dostałem? Głupiutki ja, w ogóle nie myślałem gdzie idę, czyżbym był zakochany?", a krzywy, wyślizgany stopień, który okazał się nieco krótszy od pozostałych i o mały włos nie przyczynił się zabicia całkiem zabytkowego skrzydlatego. Zamiast tego blondyn potknął się niezgrabnie i w ostatnim momencie zacisnął kurczowo palce na poręczy modląc się, żeby nie wylał sobie kawy na nowe spodnie. Na szczęście płyn grzecznie tkwił w tekturowym kubku, a ten z kolei bujał się nieznacznie w papierowej torebce. Szybkie policzenie do dziesięciu, głęboki oddech, poprawienie grzywki i Virid już był gotowy do wznowienia podróży - tym razem zdecydowanie ostrożniej.
W końcu jego oczom okazały się drzwi do śmieciarni (czy tam rupieciarni, atelier, jaskini, czy jak sam zainteresowany lubił to nazywać) artysty, a ostry zapach farby był wyczuwalny już tutaj, co wcale nie cieszyło gościa. Nie to, że nie lubił atmosfery, którą ta woń kreowała, po prostu...
Westchnął ciężko i poruszył nerwowo jednym skrzydłem. Już wiedział, że skończy z migreną, a przynajmniej brakiem apetytu. Ale czego się nie robi dla rozrywki, szczególnie w rzadkie dni wolne, kiedy to nie trzeba ślęczeć długich godzin nad rozliczeniami, bo banda niedouczonych demonów uznała, że trzeba zakupić nową porcję broni do walk niewolników, chociaż poprzednie zamówienie nie zdążyło jeszcze dojść do siedziby organizacji. A kto ma znaleźć na to pieniądze? Oczywiście on. I to, że nie dawał tego po sobie poznać wcale nie znaczyło, że nie chce im załatwić sądu ostatecznego, o nie. On po prostu był na tyle kulturalny, że milczał i wykonywał swoją pracę.
Poza tym kłótnie z demonami, które jeszcze nie miały okazji się wyszumieć? Straciłby cenny czas i odszedł z kwitkiem. Pewnie jeszcze źle wypełnionym.
Virid wywrócił mentalnie oczami wyciągając przed siebie foliową torebkę z dwoma pudełkami oznaczonych sporym rysunkiem czerwonego kurczaka (będącym logiem niewielkiej knajpki z chińszczyzną na wynos przecznicę stąd) tak, że ten znajdował się idealnie na wysokości wizjera i jak gdyby nigdy nic nacisnął na dzwonek. I nie zamierzał go puszczać, zanim Odin by go nie wpuścił. On miał czas, a elektryczny pisk sygnału był na swój sposób terapeutyczny po tej stronie drzwi.

- Inaczej bym to nazwał - Odpowiedział spokojnie, jakby stwierdzał, że rzeczywiście, nachmurzenie w ostatnich dniach jest nie do zniesienia i pozostał w bezruchu czekając, aż Odin go wpuści. Zdawał sobie sprawę z tego, jak wygląda jego sytuacja finansowa i priorytety, więc domyślił się, że nie zrezygnuje z ciepłego posiłku, nawet jeśli ten był tanim kurczakiem w cieście i ostrym sosie nieznanego składu. I wiązał się z towarzystwem anioła, który powoli zaczynał wątpić w to, że osoba, którą postanowił odwiedzić była odporna na referencje do subkultury jak ślepy niedźwiedź polarny.
W końcu przepuszczony za próg zamknął za sobą drzwi z cichym szczęknięciem zamka i ruszył w stronę kuchni, jakby był u siebie. Całkowicie ignorując jego pytanie postawił tekturowe pudełka na blacie w kuchni i szybko rozłożył je tak, że zmieniły się w całkiem spore, tekturowe talerze.
- Może po prostu jestem miły? - Rzucił przez ramię z czarującym uśmiechem, szukając po szufladach czegoś, co mogłoby posłużyć za widelec, a gdy w końcu jeden wpadł mu w ręce (Odin może sobie sam poradzić, nie jest trzyletnim dzieckiem), wrócił z oboma daniami i wciąż parujące postawił na niskim stole. Kurczak w cieście na ostro dla niewdzięcznika i ryż z warzywami dla niego. Jadał lepsze rzeczy w lepszym towarzystwie, ale raz się żyje. Nawet jeśli długo.
- Zamknij okno kochanie i wróć na miejsce. Poza tym, - Tu puknął jaskrawo pomalowanym paznokciem najpierw w ciemne okulary, a później w wiszące mu na szyi perły, - Śniadanie u Tiffaniego. Nie wierzę, że tego nie wychwyciłeś... - Oparł łokieć na stole, wbijając widelec w swój ryż. Oczywiście rozgotowany i przemoczony, jak w każdej ulicznej budce z kuchnią podobno chińską, ale i to potrafił docenić, o ile wypełniało to jego żołądek.
Powoli jedząc, nawet na chwilę nie spuścił spojrzenia z czerwonowłosego, w myślach zastanawiając się, co powinien zrobić z tak pięknie rozpoczętą wizytą. Nie oberwał drzwiami, jeszcze nie został wybluzgany - Odin mógł mieć albo bardzo dobry dzień, albo bardzo zły tydzień.
- Wyglądasz na zmęczonego, wiesz? - Przechylił nieco głowę na bok i zaczesał kilka niesfornych kosmyków jasnych włosów za ucho. Nie ma co się śpieszyć, na wszystko jest czas, a na zimno chińszczyzna nie jest już dobra.

Naprawdę tak uważał. I poczuł się nawet nieco urażony tym, ze ledwie hybryda miała czelność poddawać jego dobrą wolę pod wątpliwość. Na miłość pańską, był aniołem, dlaczego nikt mu nie wierzył, kiedy robił dobre rzeczy, jak chociażby ratowanie dzieciaków od śmierci głodowej?
Ach, racja - od dłuższego czasu nie robił tego bez ukrytego motywu.
Mimo wszystko takie oskarżenie, nawet jeśli nigdy niewypowiedziane, a jedynie przekazywane w mało przychylnych spojrzeniach, były krzywdzące i gdyby tylko Virid miał ochotę, mógłby pociągnąć za kilka sznurków i w ciągu kilku dni oglądać niewdzięcznika na arenie dla niewolników w podziemiach organizacji. Ale nie nie zrobił tego. Bo był miły. Koniec dyskusji.
- W przeciwieństwie do ciebie jak ktoś, kto nie przymiera głodem w zapuszczonym śmietniku - Odpowiedział zaskakująco neutralnym tonem, przyglądając się zza ciemnych szkieł poczynaniom artysty, którego kiepskiego gustu co do filmów nie miał zamiaru komentować. Jedynie zanotował w pamięci, żeby następnym razem przynieść mu kilka płyt w celach edukacyjnych.
Nawet nie drgnął, gdy obcy widelec naruszył nietykalność jego tekturowego talerza, po czym powoli podsunął ryż w kierunku Odina. I tak nie był głodny, a drugiemu odrobina warzyw - nawet przetworzonych w sposób, którego wolał nie zgłębiać przez szacunek do swojego żołądka, który mógłby nie przeżyć prawdy - na pewno nie zaszkodzi. przynajmniej w domyśle.
- Dobra wola, już ci mówiłem - Wymruczał powoli z cieniem uśmiechu czającym się w kącikach wąskich warg. Powoli zdjął okulary i schował je do eleganckiego, czarnego etui, które szybko zniknęło w otchłani małego plecaka, który wisiał mu na plecach. Spojrzenie nienalatanie rozmytych źrenic leniwie prześlizgnęło się po zniszczonych obrazach stojących w rogu pomieszczenia, po czym wbiło się w oczy hybrydy z niemalże bezczelnym brakiem skrępowania.
- Zastanawiałem się, czy nie chciałbyś trochę zarobić, ale patrząc po stanie tej nory odmowa nie będzie ci na rękę... - Migdałowe oczy zwężyły się nieprzyjemnie, gdy na twarzy anioła pojawił się chłodny uśmiech kota z Cheschire, - Teraz pytanie brzmi ile jesteś w stanie sprzedać

- Mówisz to, jakbyś mnie nie znał - Anioł zachichotał cicho i pogładził delikatnie sznur pereł. Fakt, w jego głowie pojawiła się przez chwilę myśl, że Odin zrobiłby się dużo milszy i cichszy, gdyby te zamiast na szyi Virida znalazły się w hybrydowym gardle, ale szybko zamiótł myśl pod mentalny dywan. Nie znali się jeszcze tak dobrze, no i nie wiedział, czy chłopaka kręciłoby go tak samo, jak jego.
Czasami miał wrażenie, że w ogóle nie mieli wspólnych zainteresowań.
- Yhm... - Mruknął cicho, wymownie błądząc spojrzeniem po wszechobecnym bałaganie. Wiele razy zadawał sobie pytanie, jakim cudem Odin jeszcze nie spalił tej rudery i nie ruszył na poszukiwania czegoś, co mniej przypominałoby celę, w której spędza się czas za karę, ale nigdy nie znalazł na to odpowiedzi. Najbardziej sensowne wydawało mu się stwierdzenie, że rupieciarnia przypomina mu dom lat dziecinnych. W końcu ani dzielnica, ani kolor ścian nie powinny wpływać na jego twórczość, ale nikt, kto umarł z głodu i skażenia niefiltrowaną wodą z kranu nie stworzył nigdy niczego, wartego zapamiętania i Virid był pewny, że znalazł by na to papiery.
-Pytanie, na które nie potrzebujesz odpowiedzi. Sprawa jest jednak cokolwiek paląca... - Odpowiedź anioła była szybka, chłodna i rzeczowa. To był ton, którego używał w pracy, gdzie nie liczyło się to, czy danego petenta darzy sympatią, czy też ma ochotę wyrzucić go z balkonu na dziesiątym piętrze, gdy tylko znajdują się w jednym pokoju. Teraz chodziło o biznes, a pieniędzy i uczuć nigdy nie powinno się mieszać. Nauczyło go tego życie i wiele palących ran w sercu i portfelu, z którymi musiał nauczyć się żyć. I choć Virid zdawał sobie sprawę z tego, ze Odin to typ romantyka gotowego umrzeć za swoją sztukę, to miał nadzieję, że szybko zrozumie swoją sytuację. Skrzydlaty naprawdę nie chciał używać swojego autorytetu jako jedna z ważniejszych osób w grupie przewodzącej miastem, ale nie miał zamiaru podpadać tym samym osobom, gdy transakcja nie wypali. W końcu chodziło o prywatne zamówienie członka Czerwonej Bramy, ale przez wzgląd na to, co wspomniany jegomość zazwyczaj robił ze wszystkimi zamawianymi przez siebie dekoracjami, sekretarz postanowił przemilczeć to i owo. Szczerze wątpił w to, że Odin sprzedałby mu chociażby narysowanego na skrawku serwetki słonia od tyłu, gdyby wiedział, że zostanie on złożony w jakiejś wysublimowanej, całopalnej ofierze komuś, kogo i hybryda, i anioł raczej nie chcieli poznawać. No i mimo wszystko coś tam mu podpowiedział, więc nie zataił informacji w stu procentach, oskarżony jest niewinny, Wysoki Sądzie.
- Sześć sztuk. Tematyka dowolna - Wymruczał już spokojnie, po czym westchnął cicho i nadział kawałek gotowanego pędu bambusa na widelec, po czym nachylił sie nieco przez stół i oparł warzywo na dolnej wardze artysty.
- Powiedz aaa... Warzywa są zdrowe, a potrzebujesz dużo witamin, żeby wykonać zlecenie i nie ryzykować swojej konstytucyjnej nietykalności...

Chyba, że obserwatorem obrazów był Virid. Wtedy zachwyt i strach zastępowało szczere rozbawienie, a zamiast westchnień i szeptów, z ust anioła wychodziły pytania z serii "po co tutaj ta plama?", albo "ta głowa powinna być pod takim kątem?". Może takie zachowanie było spowodowane jego złośliwością, może świadomością, że widywał takie rzeczy raz na jakiś czas przez tą, cóż, wieczność, którą spędził wędrując sobie spokojnie miedzy Niebem a Ziemią. Może po prostu miał dziwne poczucie humoru.
Co nie byłoby niczym dziwnym, każdy, kto miał wątpliwą przyjemność spędzić z Lilith trochę więcej czasu przechodził transformację, której nie można było odwrócić. I poza bardzo luźnym podejściem do kontaktów fizycznych i rodzicielstwa, zestaw nowych cech zawierał też predyspozycje do niekontrolowanego ataku śmiechu, gdy tylko widziało się gnijące zwłoki.
A Naama nie spędził z nią "trochę więcej" czasu. On praktycznie się na niej wychował i zestarzał.
-Przypomnę ci, że gdy ja chcę od ciebie coś kupić, działam jako reprezentant Bramy... - Anioł ściszył nieco głos i oparł brodę na knykciach dłoni, która aktualnie nie zaczynała coraz mocniej naciskać plastikowym widelcem na wargę artysty. Zazwyczaj, gdy używał tego spokojnego tonu, niewiele różniącego się od rozluźnionego szeptu, był bliski wściekłości. Zazwyczaj.
Teraz jednak nazwał by swój nastrój delikatną irytacją, a to, że przy odpowiedniej ilości czasu nawet najbardziej oporny uczeń nauczy się perfekcyjnie kłamać, było zupełnie inną sprawą.
Kolejne słowa Odina całkowicie zignorował, jedynie wykorzystując okazję do tego, żeby wepchnąć mu warzywo do ust. Nie lubił porzucać czynności, które już zaczął, a próbę udławienia chłopaka zawsze mógł wytłumaczyć jako przykry wypadek podczas romantycznego karmienia się nawzajem. Sytuacja byłaby bardziej skomplikowana, gdyby w gardle malarza znaleźli perły. A szczerze mówiąc anioł jeszcze całkowicie nie zrezygnował z tego pomysłu, chociaż pilnował się, żeby nie wyszedł poza ramy przyjemnej, rozluźniającej wizji gdzieś na tyłach świadomości. W końcu byli "przyjaciółmi", prawda?
- Dopiero teraz? - Usta Virida drgnęły w lekkim uśmiechu, który nie dosięgnął mętnych, złotych oczu. Grozić? On dopiero mógł zacząć, a tego Odin raczej nie chciał, skoro tak delikatna sugestia zdążyła go zirytować. Młodzież w tych latach, zero wytrzymałości, naprawdę. Czasami Virid rozumiał ludzi, którzy twierdzili, że młodej generacji przydałaby się wojna. Nic tak nie hartuje człowieka jak świadomość, że może wejść na minę przeciwpancerną podczas drogi do toalety.
Dochodząc do wniosku, że hybryda nie ma zamiaru odwrócić się w jego kierunku, anioł podniósł się na równe nogi i w kilku cichych krokach znalazł się tuż za plecami chłopaka. Bez chociażby chwili zastanowienia objął go w biodrach i przyciągnął do siebie w pewnym uścisku. Ot, przyjacielski gest, a to, że wprawnie wsunął dwa chłodne palce pod jego koszulkę i zaczął pieszczotliwie drapać go po boku, było niczym więcej jak odruchem bezwarunkowym.
-Dziękuję ci w ramach twojego zdrowego rozsądku - Zaszczebiotał mu wprost do ucha, po czym lekko pocałował bok jego szyi, będąc gotowy w każdej chwili odskoczyć, gdyby Odin postanowił się na niego zamachnąć. W końcu nie mógł zapomnieć o tym, że artysta był niewychowanym, nieczułym gburem z niedoborem witamin i zerowym wykształceniem w kwestii popkultury.

Czasami Virid żałował, że jakąś część swojego życia poświecił na dbanie o sprawność fizyczną, ale to nie był jeden z tych dni. Co prawda nie udało mu się całkowicie uniknąć wymierzonego w siebie ciosu, ale zdążył odsunąć się do tyłu na tyle, żeby uderzenie nie było aż tak dotkliwe. Skrzywił się lekko (trzeba trzymać fason, poza tym spodziewał się oporu), ciągle trzymając dłonie na biodrach chłopaka. Nie mocno, ale pewnie.
- Naprawdę uważasz, że znaczysz dla mnie tyle, żebym nauczył się całego numeru? - Przekrzywił lekko głowę na bok, patrząc niewinnie na Odina, podczas gdy ten zdecydowanie zmniejszał dystans między nimi. I szczerze mówiąc to go trochę zaskoczyło, spodziewał się po artyście wiele, ale nie tego, że będzie próbował zgrywać kusicielkę. Tym bardziej po tak ostentacyjnym daniu mu do zrozumienia, że ma głęboko za zwieraczem i to po tej złej stronie.
W sumie... był rozczarowany. Nie to, że nie lubił irracjonalności, po prostu oczekiwał po czerwonowłosym czegoś mniej w stylu niewolników walczących o względy Czerwonych.
Swoją drogą powinien przestać porównywać go do ludzi z organizacji, ale ten kolor włosów...
-Jesteś na haju? - Zapytał nagle, obserwując uważnie wdzięczącego się chłopaka, - Zachowujesz się, jakbyś był na haju.
Nie zdziwiłoby go, gdyby Odin chciał poszerzyć swoje horyzonty tworząc pod wpływem i mógłby tylko siebie przeklinać za dobranie tak świetnego momentu na odwiedziny, ale chciał mieć co do tego pewność. Podszedł do chłopaka i chwycił jego twarz w chłodne dłonie, podnosząc ją do góry tak, żeby mógł dokładnie przyjrzeć się jego źrenicom. Chyba miały normalny rozmiar, ale kto go tam wie? Ostatnio ludzkość nie robiła nić poza wymyślaniem nowych telefonów i nowych narkotyków. To tylko kwestia czasu, aż stworzą telefony, którymi można się naćpać.
-Swoją drogą... - Zaczął powoli, wciąż mocno trzymając jego szczękę pod nienaturalnym kątem, - Czy ja kiedykolwiek widziałem cię z innym stanem konta niż "Panie, pomóż mi, zaraz wyrzucą mnie z domu, jem ten sam, toksyczny ryż od tygodnia i to wszystko dla sztuki"? Skąd w ogóle było cię stać na narkotyki? Mama ci nie mówiła, że sprzedawanie się na ulicy za prochy nie wygląda dobrze w CV? gdzie ty teraz znajdziesz męża? - Zasypał chłopaka lawiną pytań, cały czas patrząc mu głęboko w oczy i... nie mrugając ani razu.

Na tym właśnie polegał problem. Zawsze to Virid przekraczał granice, zazwyczaj dla zabawy lub z nudów (wychodził z założenia, że jeśli ma do wyboru spanie z Odinem pod jednym dachem i męczenie go przez kilka godzin, opcja druga była bardziej ekonomiczna), więc nagła, całkowicie absurdalna asertywność hybrydy była czymś, czego się nie do końca spodziewał. Oczywiście, potrafił sobie to jakoś wyjaśnić, w końcu bez tej umiejętności już dawno przestałby obracać się wśród ludzi i poszedł na emeryturę w jakiejś zapomnianej dziurze czwartego Nieba, ale... nie był do końca pewny, czy właśnie jest świadkiem załamania nerwowego, reakcji na używki, czy robaków w mózgu. Wszystkie miały jakąś tam rację bytu, ostatnia w szczególności - Virid wolał nawet nie myśleć o tym, co działo się na poziomie chemicznym z tymi potrawami, które malarz pochłaniał w częściach przez długie tygodnie.
- Nie mów mi, że teraz będziesz udawał męczennika... - Jęknął monotonnie anioł, nagle pozbywając się wszelkich emocji. Był jak kwiat lotosu na niezmąconej najmniejszym ruchem powierzchni jeziora. Bardzo znudzonym kwiatem lotosu, który nie miał nastroju do użerania się z nastoletnim buntem przewrażliwionego malarzyka. Jednakże gdyby Virid miał możliwość czytania w Odinowych myślach, na dobrą sprawę niczemu by nie zaprzeczył. Oczywiście, że tylko czekał na jego potknięcie.
Dokładnie tak samo, jak każda inna osoba w tym mieście.
- Naprawdę będziesz udawał męczennika - Odpowiedział na swoje pytanie, po czym westchnął cicho i lekko pogładził się po krawędzi skrzydła. Dlaczego. Dlaczego chłopak zawsze musiał uderzać w ten ciężki, egzystencjalny ton, gdy się spotykali? Anioł uważał, że jemu by się w końcu znudziło odgrywać księżniczkę na ziarnku grochu i w pewnym sensie podziwiał młodszego, że wciąż znajduje w sobie nowe pokłady dramatyzmu, którymi tak beztrosko rzuca mu w twarz.
Może następnym razem powinien kupić mu plastikowego Oskara? Za idealne wcielenie się w rolę zbuntowanej trzynastolatki?
- Obiecujesz, czy grozisz? - Na jego usta wślizgnął się cień uśmiechu, ale szybko zniknął, gdy malarz odwrócił się do niego plecami. Było kilka rzeczy, których Virid nienawidził. Rozliczeń podatkowych, za ostro przyprawionych potraw i tego, gdy był ostentacyjnie ignorowany przez jedyną osobę w pomieszczeniu.
Czasami zastanawiał się, co sprawiało, że jeszcze nie kazał mu zrobić krzywdy, ale szybko przypominał sobie o jednym, drobnym fakcie - zemsta jest piękną rzeczą. A on od dawna nie miał okazji zaszaleć.
Cierpliwie poczekał, aż Odin przygotuje się do pracy, zaplecie włosy (ależ miał w tej chwili obciąć ten czerwony warkocz), skupi się na płótnie. Spokojnie przeszedł do blatu kuchennego, wyciągając z zapomnianej, papierowej torebki letnią już kawę, wrócił na środek pokoju, pociągnął łyk lurowatego, mdłego płynu (dokładnie taki, jaki lubił), a następnie... beztrosko wylał kawę na przyszły obraz i głowę jego autora.
-Ups? - Zapytał niewinnie, rzucając pusty kubek gdzieś w kąt. Skoro i tak to mieszkanie wyglądało jak śmietnik, równie dobrze mógł je tak traktować. Tym bardziej, że mieszaniec postanowił popsuć mu humor.

Nikt poza Odinem nie miał prawa spać w jego domu. A tym bardziej w łóżku. Spontaniczny seks? Spoko, ale zaraz prosimy o zamknięcie drzwi po drugiej stronie. Miło było i tyle. Artysta nigdy nie przywiązywał się do ludzi, rzeczy i miejsc. Jedynie do własnej sztuki. Wówczas pojęcie przywiązania było rozumiane w szerszym znaczeniu.
Używki, używkami. A młody po prostu miewał gorsze dni, na które dziwnym zbiegiem okoliczności natrafił sekretarz. Czyżby te dwie rzeczy miałby coś ze sobą wspólnego?
- Medal powinienem dostać za samo znoszenie twojej osoby – rzucił kompletnie go zbywają. Znał go już trochę na tyle, aby zdawać sobie sprawę, jak bardzo Virid nienawidzi być ignorowany. Zachowanie Odina wiązało się z różnymi nieprzyjemnościami ze strony gościa, lecz większej obawy w atakach na swoją osobę nie widział.
- Jeśli coś ci się nie podoba zawsze wiesz, gdzie są drzwi. – Wzruszył ramionami. Jego obojętność i brak zainteresowania był tak ewidentnie widoczne, że tylko skończony kretyn mógłby pomylić to z pracą twórczą. Nie ukrywał, że limit bycia towarzyskim dawno się wyczerpał, a anioł chodził po grząskim gruncie.
- Ostrzegam – warczał nisko, dokładnie akcentując słowa. Nie było mowy o zażywaniu używek. Tym razem specyficzny charakter gospodarza mieszkania dawał o sobie znać w bardziej uciążliwy sposób niż dotychczas. Zazwyczaj mało mówił, lecz nigdy ostentacyjnie nie wyrażał, że ma go dość. Tym razem Virid trochę poholował czego skutki dopiero miał doświadczyć. Nic bardziej nie wyprowadzało z równowagi Odina, jak niszczenie jego prac. Kij z jego włosami, które swoją drogą też bardzo lubił. Ale, jak ktoś interesujący się czubkiem własnego nosa mógł o tym wiedzieć? Przecież do takich rzeczy trzeba się intensywnie przyglądać, aby rozpoznać, że jednostka dla uspokojenia często dotyka włosów dla rozładowania napięcia. Tym razem nawet ten zabieg niczemu by nie pomógł. Po kilku głębszych oddechach również. Gniew zalał go momentalnie, jednak upust złości zaprezentował po chwili. Wcześniej tylko siedział mokry, gapiąc się w brudne płótno myśląc, jak zabije tego pierzastego gnojka. Chociaż nie oszukujmy się w myślach nazywał go bardziej uroczymi epitetami. Nie myśląc wiele złapał za zniszczone płótno i po prostu przywalił nim w Viridową głowę, czego efektem było zdobycie kolejnego „naszyjnika” tym razem z tkaniny. Wyglądał niczym gołąb z kromką chleba na szyi. Lecz widok wcale nie śmieszył rudzielca.
- Wynoś się! Natychmiast. Nie będzie żadnego obrazu. Nasza umowa jest nieważna. Znikaj stąd i nie pokazuj mi się na oczy! – warknął ostro, kipiąc ze wściekłości. Mało brakowało, aby nie złapał za jedną z ukrytych swoich broni i nie strzelił aniołowi w łeb. A oko niestety miał wybitnie dobre. Tyle było z ich przyjaźni.

Virid czasami zastanawiał się, co jest z Odinem nie tak. I ta drobna dygresja nie pojawia się tutaj w celu wypełnienia pustego miejsca dla komicznej odskoczni. Po prostu malarz wydawał mu się... Specyficzny. W ten mało przyjemny sposób, jak ciche bzyczenie muchy uwięzionej za firanką. Było w jego zachowaniu coś bezsensownie ostrego, szorstkiego, chaotycznego. Jakby chłopak całe swoje dni spędzał na użalaniu się nad sobą tylko po to, by potem móc odegrać przed pierwszym pechowym przechodniem swoje le grande spectacle. Początkowo anioła nawet to bawiło, z czasem zaczął tą manierę komentwoać krótko:
Artyści.
A mimo to Naama był cierpliwy. Była to jedna z niewielu zalet, co do której nikt nie miał wątpliwości. Mógł znieść naprawdę wiele, jeśli tylko mógł mieć z tego jakikolwiek profit. Tak było i teraz, gdy brudne płótno zwisało mu z ramion brudząc koszulkę (całe szczęście, że nie założył dzisiaj niczego, do czego był bardziej przyzwiązany). Niczego nie powiedział, po prostu spokojnie zdjął z siebie to, co miało być kolejnym śmieciem stojącym pod ścianą. Wziął niedoszły obraz pod pachę, wciąż jakby nie rejestrując histerycznego wybuchu młodzika. W tej chwili zastanawiała go jedna rzecz - bardziej wściekł się o włosy, czy obraz?
- Masz problemy, wiesz? - Zapytał nieznacznie marszcząc brwi, po czym westchnął i odgarnął kilka blond kosmyków z twarzy, z zaskoczeniem odkrywając, że gdy są uwalane farbą, przynajmniej daje je się kontrolować. Nie to, że chciałby używać tej metody wcześniej, lepiej czuł się nie wyglądając jak pisanka dziecka z podstawówki, ale hej - przeżywał gorsze rzeczy, nie miał zamiaru się rozklejać bez powodu.
- Przyjdę po obrazy w przyszły tydzień, - Powiedział lekkim, konwersacyjnym tonem wprawionego adwokata, zakłądając sobie na ramię plecak, - I skoro nie wiesz, że do osób wyżej postawionych trzeba być miłym, zamówienie przestaje być moje. Teraz o obrazy prosi Brama, a sprawa jest niecierpiąca zwłoki.
Na odchodne skinął lekko głową na artystę, po czym otworzył drzwi, posłał mu całusa przez próg i na koniec pięknej sekwencji trzasnął drzwiami.
Jeśli Odin myślał, że się go pozbył, był w błędzie. Fakt, chłopak go frustrował, ale przez to jeszcze bardziej chciał go zgiąć, złamać, zarysować. Anioł uśmiechnął się lekko do siebie i wyszedł wprost na deszcz, pozwalając ciężkim kroplom deszczu zmyć część farby z jego twarzy i włosów. Przez chwilę zapomniał, że wciąż trzyma ubrudzone płótno... Westchnął cicho. Kawałek śmiecia, nie sprzeda tego nawet największym "koneserom".
Co jeszcze mógłby zrobić z tak niemrawo rozpoczętym dniem?